“నో…” తనలో శక్తీనంతటినీ కూడగట్టుకొని గట్టిగా అరిచింది పద్మజ.
“ప్లీజ్… ఉద్రేకపడకు… కూల్ గా ఆలోచ్హించు” ప్రాధేయపడుతున్నట్టు అడిగాడు రామారావు.
“మీరనే మాటలకు ఉద్రేకం కాకుంటే చల్లదనం ఎక్కడనుంచి వస్తుంది? వళ్ళు మండిపోతుంది” కోపములో పెదిమలు వణుకుతున్నాయి. ముక్కుపుటాలు అదిరిపడుతున్నాయి.
“అదికాదు పద్మా… ఒకటి ఆలోచించు. రేపు మనకు పిల్లలు పుట్టారనుకో ఈ రెండువందల జీతంతోనూ వాళ్ళను ఎంత అభివృద్ధిలోకి తీసుకురాగలం అసలే పెరిగిపోతున్న జీవన వ్యయం, చాలీచాలని జీతపురాళ్ళు వచ్చే రెండువందలలోనూ యాభైరూపాయలు ఇంటికి పంపిస్తున్నానా, ఇక మనకు మిగిలేది నూట యాభై. నెలంతా వీటితో సర్ధుకుంటున్నాం తిండికి ఇంటి అద్దెకు మాత్రమే బొటాబొటిగా సరిపోతున్నాయి ఆరు నెలల నుంచీ నీకో మంచి టెర్లిన్ చీర కొనాలనుకుంటున్నా కానీ కొనలేకపోతున్నాను. కారణం?”
పద్మజ మాట్లాడలేదు.
ఇనుము ఎర్రగా కాలినపుడే సాగదీయాలని తెలుసు రామారావుకు.
“నీకు కనీసం రెండు మంచి చీరలైనా ఉన్నాయా? నాకో టెర్లిన్ షర్టైనా వుందా? ఇప్పుడే మన పరిస్థితి ఇలా వుంటే రేపు నలుగురు పిల్లలు పుట్టాక ఇంకెంత ఘోరంగా ఉంటుందో ఆలోచించు”
“అందుకని” కోపంగా అరిచింది పద్మజ. ఊపిరి బరువుగా పీలుస్తుండడంవలన ఎత్తైన వక్షస్థలం ఎగిరెగిరి పడుతోంది.
“డోంట్ బి ఫూలిష్! దిస్ ఈజ్ ఎ గోల్డెన్ ఆపర్ట్యునిటీ. నెలకు పన్నెండువందల జీతం, వెల్ ఫర్నిష్డ్ క్వార్టరుస్, ఓ కారు. ఇది, రేపు మన పిల్లల భవిష్యత్తుకు బంగారుబాట ఈ అవకాశాన్ని జారవిడుచుకున్నామంటే ఈ చాలీచాలని జీతంతో, ఈ మురికికొంపలో చరిత్రహీనుల్లా బ్రతకాలి. ఆలోచించు. ఇది సాధారణమైన అవకాశం కాదు. ఇప్పుడు కాళదన్నుకున్నామంటే… మళ్ళీ కావాలంటే రాదు”
“మీరు చేయాలనుకుంటున్నది కూడా సాధారణమైన పనేం కాదు. ఒకసారి కాలు జారానంటే అది శాస్వత పతనమే. చరిత్రహీనంగానైనా బ్రతకగలను కానీ పధవిహీనంగా బ్రతకలేను”
మొహం ఎర్రబడింది. కళ్ళు ఎరుపెక్కి నిప్పులు కురిపిస్తున్నట్టుగా ఉన్నాయి.
అంత తీక్షణంగా ఉన్న పద్మజ మొహంలోకి చూడలేకపోయాడు రామారావు. తలవంచుకొని అన్నాడు. “పద్మా! నేనే ఒప్పుకున్నప్పుడు నీకంత బెట్టు ఎందుకు?”
“అవును… మీరు ఒప్పుకున్నారు నేను ప్రాణంలేని మట్టిబొమ్మను నాకో మనసూ వ్యక్తిత్వం లేవు” కోపంతో మాటలు రాలేదు పద్మజకు.
“అది కాదు నా ఉద్దేశ్యం మన పురాణాల్లో అథిది కోరితే”
“పుక్కిటి పురాణాలు చెప్పొద్దు” కోపంతో వణికిపోతుంది పద్మజ.
“పోనీ ఇప్పటి ప్రపంచంలో జరిగేది ఆలోచించు. భర్తకు తెలియకుండా ఎంతమంది ఆడవాళ్ళు పరాయివాళ్ళ దగ్గర పడుకోవటంలేదు. ఎంతమంది అడ్డదారులు తొక్కడంలేదు, అటువంటప్పుడు..”
“పరాయివాడి దగ్గర పడుకోమనడానికి మీకు సిగ్గెలా లేకపోయింది”
“ఇప్పటి నాగరిక ప్రపంచంలో జరుగుతున్నది అదే”
“అవును మొగుడు చవటై, ఒళ్ళు తీటెక్కితే, ఆ తీట తీర్చుకుంటున్నారు. నాకంత తీటగా లేదు”
“పద్మా! ఇక్కడ మనకు కావలసింది సుఖం సంగతి కాదు. మన భవిష్యత్తు ఈ కుళ్ళు బ్రతుకుల్లోంచి, ఈ వెధవ జీవితంలోంచి బయటపడాలి. గోల్డెన్ ఫ్యూచర్ కోసం, మన పిల్లల కోసం ఇది. త్యాగమే అనుకో… ఒక్కసారి”
“కాలుజారిన తరువాత ఒక్కసారైనా పదిసార్లైనా ఒకటే”
“డియర్! నిన్నెప్పుడూ ఏదీ అడగలేదు. ఇంకెప్పుడూ ఏమీ కోరను. ఈ ఒక్కసారి నా కోసం మన భవిష్యత్తుకోసం ఒప్పుకో. పైగా ఈ సంఘటనను గుర్తుకుతెచ్చే మాటలు నేంప్పుడూ అనను. అసలు జరిగినట్టే అనుకోను ప్లీజ్”
“ఛీ! మీరెందుకిలా మారిపోయారు? మిమ్మల్ని చూస్తుంటే నాకసహ్యం వేస్తుంది. శీలాన్ని పోగొట్టుకోమనడానికి మీకు నోరెలా వస్తుంది?”
ఇది నోరు కాదు చెప్పేది. ఆవేదన ఈ దుర్భర జీవితంలోని నిసృహ మనం జీవిస్తున్నది రొచ్చుగుంటలో. ఈ రొచ్చులోంచి బయటపడాలి. పూలబాటలో పయనించాలి మన బ్రతుకులు. కొంచెం శాంతంగా ఆలోచించు. ఒకానప్పుడు నీ కోసం నా ఫ్యూచర్ ను కాలదన్నుకున్నాను. ఫలితంగా ఈ మురికి బ్రతుకులో పడ్డాను. ఇప్పుడు మళ్ళీ అటువంటి అవకాశమే వచ్చింది. ఈ సారి వదులుకోలేను. ఏ సరదాలూ తీర్చలేని కనీసం కోర్కెలే నెరవేర్చలేని ఈ బురదగుంటలో బ్రతకలేను. ప్లీజ్ నా కోసం ఈసారికి ఒప్పుకో”
పద్మజ మాట్లాడలేదు.
“అప్పుడు నీ కోసం త్యాగం చేసాను. ఇప్పుడు నా కోసం నీవు చేయాలి, ఆలోచించు” విసురుగా బయటకు వెళ్ళిపోయాడు రామారావు.
మంచం మీద కూలబడి వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తోంది పద్మజ.
రామారావుకు ఇప్పుడు ఇరవైఎనిమిదేళ్ళు. నాలుగు సంవత్సరాలనుంచి “స్ప్రే అండ్ కిల్” ఇన్సెక్టిసైడ్ కంపెనీలో సేల్స్ రిప్రజెంటేటివ్ గా పనిచేస్తున్నాడు. జీతం రెండు వందలు. పొడుగ్గా, సన్నగా, తెల్లగా ఉంటాడు. గుండ్రని మొహం, ఉంగరాల జుత్తు, పొడుగాటి ముక్కు చూడ్డానికి అందంగానే ఉంటాడు.
ఐదేళ్ళ క్రితం రామారావుకూ ఇప్పటి రామారావుకీ చాలా తేడా ఉంది.
ఐదేళ్ళ క్రితం రామారావు ఎం.ఏ ఎకనామిక్స్ లో యూనివర్సిటీ ఫస్టు. గోల్డ్ మెడల్ విన్నర్. అప్పుడు మనిషి మిసమిసలాడుతుండేవాడు. భవిష్యత్తును బంగారు బాటగా ఊహిస్తూ, టెక్నికలర్ లో కలలు కనేవాడు.
ఇప్పుడు…
భూతకాలం పెనుభూతమై, భవిష్యత్తు పెను చీకటిల భయంకరమై కనిపిస్తుంటే, చాలీచాలని జీతంతో వాస్తవం వంటి చేదు జీవితాన్ని రుచి చూస్తున్నాడు వర్తమానంలో.
మొదట్నుంచీ రామారావుది మధ్య తరగతి కుటుంబమే. రామారావు తండ్రి జగన్నాధం ప్లీడరు గుమస్తాగా పనిచెసి ఎకరమ్న్నర మాగాణి సంపాదించగలిగాడు.
ముచ్చటగా ముగ్గురు పిల్లలతో కళకళలాడుతూ తిండికి లోటు లేకుండా ఉండేది. కానీ విధి ఎప్పుడూ మధ్య తరగతి కుటుంబాల మీదనే తన వికట్వాన్ని ప్రదర్శిస్తూంటుంది.
కూతురు పెళ్ళికో అరెకరం, భార్య క్షయ వ్యాధికో అరెకరం, రామారావు చదువుకో అరెకరం ధారపోసి వట్టి చేతులతో మిగిలిపోయాడు వయసుమళ్ళిన ఆ ప్లీడరు గుమస్తా. రామారావు ఎం.ఏ ఫస్టుక్లాసులో పాసయినపుడు గర్వంతో పొంగిపోయాడు. రేపు కొడుకు ఓ వెయ్యిరూపాయిల జీతగాడయితే తన శ్రమకో అర్ధం దొరుకుతుందని మురిసిపోయాడా పిచ్చి ప్లీడర్ గుమస్తా. కానీ ఉద్యోగానికి కావలసినవి ఫస్టుక్లాసులూ, గోల్డ్ మెడల్సూ కావని అంతకుమించిన “రికమెండేషన్” అర్హత ఉండాలనీ తెలుసుకోలేకపోయాడు.
లేకుంటే డైనమిక్ పెర్సనాలిటీ, ఫస్టుక్లాస్ పోస్టుగ్రాడ్యుయేట్ డిగ్రీగల రామారావు ఏ ఇంటర్యూకు వెళ్ళినా “నాట్ సెలెక్టెడ్” అనిపించుకోవడం ఏమిటి?
చదువు పూర్తయిన సంవత్సరమే ఐదువేలు కట్నమూ, బ్యాంకులో ఉద్యోగమూ ఇప్పిస్తామని వచ్చిన గుడివాడ సంబంధాన్ని కాదన్నాడు రామారావు.
చిన్నప్పటుంచీ కలిసిమెలిసి తిరిగి, వయసుతోపాటూ పద్మజ పట్ల తను పెంచుకున్న అనురాగమె దానికి కారణం. కొడుకు ఉద్దేశ్యాన్ని విన్న జగన్నాధం, ఆ కుటుంబంతో తనకు ఉన్న చిరకాల పరిచయం దృష్ట్యా కాదనలేకపోయాడు.
పద్మజ చాలా అందమైనదనే చెప్పుకోవాలి. పొడవుగా, సన్నగా ఉంటుంది. ఒత్తైన ఉంగరాల జుట్టు, గాజులా మెరిసే పసుపుపచ్చని శరీరం, కోలగా అందంగా ఉండే మొహం, చేపపిల్లలాంటి చలాకీ కళ్ళు, అందంగా ఒంపుతిరిగిన సన్నని ముక్కు, మొనతేరిన గెడ్డం, గెడ్డం మీద పుట్టుమచ్చ.. చూసిన పడుచువాళ్ళ గుండెల్లో గుర్రాలు పరిగెత్తించేంతటి అందం పద్మజది.
ఆరుగురు సంతానాన్ని, భార్యని, ముసలితల్లినీ పోషిస్తూ, బ్రతుకును బరువుగా యీడ్చుకొస్తున్న కోర్టు గుమస్తా కూతురు పద్మజను, కానీ కట్నం లేకుండా చెసుకున్నాడంటే రామారావు విశాల హృదయంకంటే కళ్ళు జిగేల్ మనిపిచి ఒళ్ళు జల్లుమనిపించే పద్మజ అందమేనని చెప్పుకోవాలి.
రామారావు మొదట్నుంచీ తన భవిష్యత్తు గురిచి ఓ నిర్ధుష్టమైన పధకాన్ని వేసుకున్నాడు. ఆ పధకాన్ని రంగురంగుల కలల్లో నిలుపుకున్నాడు. ఓ బంగళా… బంగళాముందో గార్డెన్, అందమిన భార్య, ఓ పాప, ఓ బాబు. కారు, చేతినిండా డబ్బు, చీకుచింతా లేని జీవితం. ఇదీ రామారావు పధకంలోని భవిష్యత్తు రూపం. కానీ వర్తమాన జీవితంలో అవి గాలిమేడల్లా మాత్రమే నిలిచిపోయాయి. దానిలో రామారావు సాధించిందీ, తనకు లభించిందీ ఒక్కటే అందమైన భార్య.
డిగ్రీ తీసుకున్న తరువాత రెండు సంవత్సరాలు ఖాళీగా ఉన్నాడు. రెండు సంవసరాలపాటు పత్రికల్లో వాంటెడ్ కాలంస్ లో పడ్డ ప్రతీ ప్రకటనంకూ అప్లై చేశాడు. సగటున రోజుకో అప్లికేషన్ పెడితే, ఆరునెలలకో ఇంటర్వ్యూ వచ్చేది. కానీ ఫలితం మాత్రం “నాట్ సెలెక్టెడ్”.
ఈ ఉద్యోగమైనా జగన్నాధం పనిచేసే ప్లీడరుగారి రికమెండేషన్ ద్వారా వచ్చింది.
రామారావుకు నచ్చకపోయినా, ఖాళీగా వుండి చేసేది లేకనూ, కుటుంబ ఆర్ధిక పరిస్థితి దృష్ట్యాను చేరక తప్పింది కాదు. చేరిన దగ్గరనుంచీ “బెటర్” చాన్సెస్ కోసం ప్రయత్నిస్తూనే ఉన్నాడు. కానీ ఫలితం శూన్యం. అందుకే ఏ సరదాలూ తీర్చుకోడానికి ఉపయోగపడని తను జీవిస్తున్న జీవీం నరకంలా తోస్తుంది. దానిలోంచి బయటపడాలి.
రామారావుకు నిద్ర పట్టటంలేదు. కళ్ళు తెరిచి పైకప్పు వంక చూస్తూ ఆలోచిస్తున్నాడు.
మద్యహ్నం ఆఫీసులో జరిగిన సంఘటన మెదుల్తోంది కళ్ళముందు.
“అయ్యగారు రమ్మంటున్నరు…”
మంత్లీ అడ్వాన్స్డ్ టూర్ డైరీ వ్రాస్తున్న తను తలెత్తి చూశాడు.
“నిన్ను చూస్తుంటే జాలేస్తుండోయ్…” అన్నారు సుబ్బారావుగారు, టేబుల్ నీదకు వాలుతూ.
తనేమీ మాట్లాడలేదు. “నిన్ను చూస్తే జాలివేస్తుంది” అన్న మనిషి “ఎందుకు జాలి కలుగుతుందో” చెబుతాడని తెలుసు తనకు.
“ఎం.ఏ ఫస్టుక్లాస్… మంచి ఎబిలిటీస్. బ్రహ్మాండమైన పెర్సనాలిటీ… మంచి ఎడ్మినిస్ట్రేటివ్ కెపేసిటీ… అన్నీ వుండి, నువ్వీ ఉద్యోగం చేస్తున్నావంటే…”
తను తలవంచుకుని వింటూ వుండిపోయాడు.
“అన్నట్టు హైద్రాబాద్ లో మన బ్రాంచి ఒకటి ఓపెన్ చేస్తున్నాం తెలుసా?”
త్లుసన్నట్లు తలూపాడు తను.
“దాని బ్రాంచి మేనేజర్ పోస్టు ఎవరికిద్దామా అని ఆలోచిస్తున్నాం,,,” తనలో ఆనందం పొంగుతూంది. చెవులు రిక్కించి వింటున్నాడు.
“పన్నెండువందలు జీతం, వెల్ ఫర్నిష్డ్ క్వార్టర్సు… ఓ కారు…” తనూహించుకున్న భవిష్యత్తే అది. ఈ రోజు సజీవంగా తన ముందుకొస్తూంది. ఊపిరి బిగబత్ట్టి వింటున్నాడు తను.
“మన కంపెనీలో ఆ పోస్టుకు ఎవరు సరిపోతారా అని ఆలోచిస్తున్న రెండు రోజులనుంచి…”
తను ఆత్రంగా చూశాడాయన వైపు.
“నా దృష్టిలో…”
“త్వరగా చెప్పండి…” అని అరుద్దామనిపించింది.
“నీ వొక్కడివే కనిపించావు…”
తన వెన్ను జలదరించింది… ఒళ్ళు తేలికై ఎక్కడికో తేలిపోతూంది.
ఆనందంతో పిచ్చిగా అరచి గంతులు వేయాలనిపించింది.
“చాలా అదృష్టవంతుణ్ణి సార్! మీ మేలు ఈ జన్మలో మర్చిపోలేను” గొంతుక తడబడింది… వణికే చేతుల్ని జోడించి నమస్కరించాడు.
“అన్నట్టు…”
ఆత్రంగా చూశాడు తను.
“మీ ఆవిడ చాలా అందంగా ఉంటుందట కదూ…”
ఉలిక్కిపడ్డాడు తను… బిత్తరపోయాడు… రక్తం మొహంలోకి తన్నుకు వచ్చింది.
“సుబ్బారావుకు ఆడవాళ్ళపిచ్చి ఎక్కువనీ, కటికి నదురుగా అందంగా కనిపించిన ఆడదాన్ని పొందకుండా నిద్రపోడనీ… తన కంపెనీలో పనిచేసే వారికెవరికైనా అందమైన భార్యలుంటే వారికేవో ఉపకారాలు చేసి వారి భార్యల్ని పొందుతాడనీ, వాళ్ళిష్టపడకపోతే ఏవో కారణాలు చూపించి ఉద్యోగాల్లోంచి పీకించేస్తాడనీ…” తను విన్నాడు. కానీ అతని దాహానికి తను కూడా తల వంచాలనీ, ఆ స్థితి తంకీ వస్తుందనీ ఆలోచించలేదు. కోపంతో వణికిపోయాడు తను.
“ఆలోచించుకో… ఇటువంటి గొప్ప అవకాశం నీకు మళ్ళీ పది జన్మలెత్తినా రాదు. నాటె ఆర్డినరీ ఆపర్ట్యూనిటీ… నిన్ను రికమెండు చేద్దామని అనుకుంటున్నా…”
సుబ్బారావుగారు రికమెండ్ చేయడమంటే ఆర్డరు వెయ్యడమేనని తెలుసు తనకు. పన్నెండువందల జీతం. కారు, బంగళా… నౌకర్లు… తనకు కావలసినదీ, తనూహించుకున్న భవిష్యత్తూ అదే… కానీ ఇంత నీచమైన కోర్కెకు ఎలా ఒప్పుకునేది.
“ఆలోచించుకో… నీకింతటి ఉపకారాన్ని చేస్తున్నాను. ని భవిష్యత్తును బాగు చేసుకోవాలంటే అది నీ చేతుల్లో ఉంది. నీకీ చాన్స్ అందుకోవాలని ఉంటే… నాకో చాన్స్… అంతే!…” పేపర్ వెయిట్ ను గిర్రున తిప్పుతూ అన్నారాయన.
ఆ పేపర్ వెయిట్ లానే తిరుగుతుంది తన తల కూడా…
“తొందరేంలేదు, మెల్లగా ఆలోచించుకునే చెప్పు… రెండు మూడు రోజుల్లో… వెళ్ళు”
నీరసంగా లేచి బయటకొచ్చేశాడు తను. మెదడు పగిలిపోతుంది. తలంతా గందరగోళంగా ఉంది. ఈ విషయం పద్మజకు ఎలా చెప్పడం? ఒప్పుకోమని ఎలా అడగడం? ఛీ! తనేమనుకుంటుంది? కానీ… కానీ… ఇది సువర్ణవకాశం. ఇప్పటీ జీవితాన్ని తలుచుకుంటేనే అసహ్యంగా వుంది. చాలీ చాలని జీతం, తీరీ తీరని కోర్కెలు… ఈ అవకాశాన్ని అందుకుంటే తన జీవిత గమనమే మారిపోతుంది. ఈ చాలీ చాలని జీతంలోంచి చీకూ చింతాలేని జీవితంలోకి వెళ్ళిపోవచ్చు. ఇంతటి గొప్ప అవకాశాన్ని వదులుకుంటే ఆయన్నన్నట్టు నిజంగా పది జన్మలెత్తినా దొరకదు… అందుకే…
ధైర్యం చేసి పద్మజతో చెప్పాడు. కానీ కోపంతో మండిపడింది. ఒప్పుకునేలా లేదు… ఎలా?… ఎలా?…
రామారావు కళ్ళముందు పన్నెండువందల జీతం, కారు, బంగళా…నౌకర్లు… చాకర్లు… చేతినిండా డబ్బు… మెదులుతున్నాయి.
“పద్మ మొండిగా ఆలోచించకుండా, ఒప్పుకుంటే బాగుండును…” అనుకున్నాడు.
పద్మజవైపు చూసాడు.
అందంగా మల్లెమొగ్గలా ముడుచుకు పడుకుంది… పచ్చని ఫాలభాగాన్ని ఉంగరాల జుత్తు ముద్దు పెట్టుకుంటుంది. గాజులా మెరుస్తున్న చెక్కిళ్ళు… ఎర్రగా రక్తం చిందిస్తున్న పలుచని పెదిమలు. ఈ అందమే తన అదృష్టానికి కారణం కాబోతుంది.
నుదుటి మీద, అందంగా మూసుకున్న కనురెప్పల మీదా సున్నితంగా ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.
ఉలిక్కిపడి కళ్ళు తెరిచింది పద్మజ. చిన్నగా నవ్వి రామారావు కౌగిలిలోకి గువ్వలా ఒరిగిపోయింది.
“ప్లీజ్ పద్మా ఒప్పుకో ఒక్కసారే” పిచ్చిగా గొణుగుతున్నట్టు అన్నాడు రామారావు.
దెబ్బతిన్నట్టు చూసింది పద్మజ.
“నన్ను చంపేయండి. కానీ నేను ఒప్పుకోను” ఆవేదనగా కళ్ళు మూసుకుంది. మూసుకున్న కనురెప్పల క్రింద నుండి నీరు చిప్పిల్లింది.
కోపంగా అటు తిరిగి కళ్ళు మూసుకున్నాడు రామారావు.
రెండు రోజులు గడిచాయి.
ఈ రెండురోజుల్లోనూ పద్మజతో ఒక్కమాట కూడా మాట్లాడలేదు రామారావు. పద్మజ రెండు మూడు సార్లు పలుకరించబోతే విసుక్కున్నాడు. అరిచాడు. కొట్టేంత పనిచేసాడు.
పద్మజ మనసంతా అదోలా అయిపోయింది.
“ఏమిటీ మనిషి ఇంత నీచంగా తయారయారు? ఏదో సామాన్య విషయమైనట్టు మాట్లాడుతున్నారు? అసలు ఎలా అంటున్నారో, “వప్పేసుకో” మని ఛీ! ఎంత నీచం. తన మనసునతేనా అర్ధంచేసుకోవడం. పైపెచ్చు ఆ సుబ్బారావుగారు ఓ నెల క్రితం వాళ్ళింటికి పేరంటానికి వెళ్ళినప్పుడు చూసింది తను ఆయన్ని.
ఎర్రగా వంటినిండా వెంట్రుకలు లావుగా, పెద్ద పొట్ట, అచ్చు పీపాలా ఉంటాడు బట్టతల చుట్టూ ఓ పాతిక వెంట్రుకలు అతను దిశగా కుర్చీలో కూర్చుని చుట్ట కాలుస్తూ తనని కొరికేసేలా చూస్తున్నట్టు ఆ చూపులకు తాను కాలిపోతున్నట్లయింది.
తన మానానికి దిండు అడ్డుగా పెట్టుకుని, అతడికి అందకుండానే చావగూడదా ఆ కుంచించుకుపోయ్యినట్టు ఒకవేళ ఖర్మ చాలక ఆ ఒక్కసారికే అతని రూపు తనలో ప్రాణం పోసుకొని, బయటకొస్తే తనను ఆ పాపం జీవితాంతం కాల్చుకుతినదూ “ఒక్కసారే ఒప్పుకో” అంటున్న ఈయన ఆ పాపాన్ని జీవితాంతం భరించగలడా? అప్పుడుంటాయా ఈ మాటలు? ఆ పాపపు పని సజీవంగా కళ్ళముందు కదులుతూ నిప్పులా రాజుకుని, ప్రతిక్షణం తనను కాల్చుకు తినదూ! జీవితాంతం తనని దహించివేయదూ! అది జరిగిన తరువాత ఈయనకు తిరిగి తనను అర్పించుకునేప్పుడు “ఈ శరీరం ఇంకొకరు క్రింద నలిగింది ఇది ఒకరు వాసన చూసిన పువ్వు ఇంకొకరు వాడుకున్నది” అనే భావం ఈయనకు కలుగకుండా ఉంటుందా?
“ఛీ! ఆశ మానవుణ్ణి ఎంత నీచస్థితికి దిగజారుస్తుంది?” పద్మజ శూన్యంలోకి చూస్తూ ఉండిపోయింది.
మూడో రోజు ప్రొద్దుట రామారావు తలదువ్వుకుంటూ ఏదో చప్పుడైతే వెనక్కు తిరిగి చూశాడు.
అంతే!
ఒక్కక్షణం నిర్ఘాంతపోఆడు. ఒళ్ళు గగుర్పొడిచింది. రక్తం ఎదురు ప్రవహించింది.
పద్మజ!
నగ్నంగా నిలబడి ఉంది.
మంచులో తడిసి అప్పుడే విచ్చుకుంటున్న గులాబీ పువ్వులా ఉంది. స్నానం చేసి వచ్చినట్లుంది మిలమిలా మెరిసిపోతున్న నున్నటి శరీరం మీద నీటిబిందువుల్లా తళుక్కుమని మెరుస్తూ, క్రిందికి జారిపోతున్నాయి. రామారావు తన్మయత్వంతో చూస్తున్నాడు.
పొడవైన విగ్రహం బంగారంతో పోతపోసినట్లుగా మెరిసిపోతున్న శరీరం, కోలమొహం పెద్ద కళ్ళు వింతగా అల్లల్లాడుతున్నాయి. పొడవైన నాశిక సున్నితమైన కంఠం, బిగువుగా, పుష్టిగా, పసుపుముద్దల్లా మెరుస్తున్న నిండైన పెద్ద పెద్ద వక్షోజాలు, మధ్య సన్నటి గీతలా వక్షోజాల మధ్య భాగం నుండి నీరు జారి పలుచని పొత్తికడుపు మీదుగా తొడల మధ్యకు కారుతోంది.
పొడవైన సున్నితమైన చేతులు, పొడవైన కాళ్ళు, అందంగా మిలమిలలాదుతున్న పలుచని తొడలు, తొడల మధ్య వింతగా పెరిగి, నీటిబిందువులతో తడిసి వింత కాంతులీనుతున్న గుబురు.
ఓహ్! ప్రకృతిలోని అందం అంతా ప్రాణం పోసుకొని పద్మజ రూపంలో వచ్చి నిలిచినట్టుంది.
రామారావు, పద్మజను పూర్తి నగ్నంగా చూసి రెండేళ్ళకు పైగా అయింది.
అందుకే వింతగా, విచిత్రంగా, మైమరచి చూస్తున్నాడు.
“టవలు మర్చిపోయాను” అంటూ స్టాండు వైపు నడిచింది.
పద్మజ నడుస్తుంటే మయూర నాట్యంలా ఉంది. పొడవైన వీపు, పిడికిట ఇమిడేంత సన్నని నడుము, అందంగా వంపు తిరిగి పైకుబికిన కండతో నిండిన పిరుదులు, నడుస్తున్న ఒకదానినొకటి రాసుకుంటూ పైకీ కిందకీ కదులుతున్నాయి.
ఆ పిరుదుల కదలికతో రామారావులో వేడి ఒక్కసారిగా సెగలు కక్కింది.
అమాంతంగా వెనుకనుండి వెళ్ళి కావలించేసుకున్నాడు.
ఉలిక్కిపడి వెనక్కి తిరిగి చూసి, అందంగా నవ్వింది. ఆ నవ్వులో పిండి వెన్నెల సొగసు, సెలయేటి గలగలలున్నాయి.
పద్మజను రెండు చేతులతోనూ పైకెత్తుకొని, మంచం మీద పడవెసి మీద పడ్డాడు.
“ఒళ్ళు తుడుచుకోలేదు” మెల్లిగా అంది.
“నా ఒంటితో తుడుస్తాలే” అన్నాడు రామారావు తన పంచెను లాగి విసిరేస్తూ.
ప్రకృతిలో నిత్యమూ జరిగే సృష్టికార్యం దానినే ఎందరో ఎన్నో పేర్లతో పిలుస్తున్నారు. అదే బయటి ప్రపంచంలో ఒకోచోట ఒకో విధంగా రూపులు దిద్దుకుంది. ఎన్ని ఆచారాలు ఉన్నా ఎన్ని పద్దతులున్నా జరిగేది, చివరకు పొందేదీ ఒకటే ఆ క్షణికోద్రేకంలో పొందే ఆ ఆనందం కోసమే నిత్యమూ ఎన్నో ఘోరాలు, ఎన్నో అఘాయిత్యాలు, ఇకెన్నో బలిదానాలు దీనికోసం ఎన్నో దేశ చరిత్రలే మారిపోయాయి, మాసిపోయాయి. కానీ దానిలోని ఆకర్షణ మాయలేదు. దాని కొరకు పరుగులు తీయడం మానలేదు. మారలేదు లోకం.
పద్మజకు ఎందుకో చాలా తృప్తిగా ఉంది. ఈ రోజు ఇంత వుద్రేకంగా, ఇంత బలంగా చేసి ఎన్నాళ్ళయిందో అనుకుంది. రామారావు మంచం దిగి పంచె చుట్టుకున్నాడు.
పద్మజ తృప్తిగా కళ్ళు మూసుకుని, స్వర్గలోకంలో విహరిస్తోంది.
“పద్మా…”
“ఊఁ…”
“ఎన్ని నిమిషాల్లో పూర్తయింది?”
“ఏమో…”
“ఐదు నిమిషాలు”
పద్మజ మాట్లాడలేదు.
“ఈ ఐదు నిమిషాలూ అతని దగ్గర మాత్రం ఎందుకు కళ్ళు మూసుకోలేవు?”
ఉలిక్కిపడింది పద్మజ. బిత్తరపోయింది.
“తన ఆలోచన పూర్తిగా తప్పయింది. పూర్తి నగ్నంగా అతని ముందుకొస్తే, ఆ నగ్న సౌందర్యాన్ని చూసి మురిసిపోయి, “ఇంతటి అందం తన స్వంతం… పరాయివాడిని అంటుకోనీయకూడదు ఇంతటి సొగసు తన స్వంతాన్ని ఇంకొకరికి అర్పించలేను” అనే భావం కలుగుతుందేమో అనే ఆశతో కావాలని అతని ముందుకు నగ్నంగా వచ్చింది. కానీ తన అంచనా తప్పైంది. ఈ అందంకంటే అతనికి జీవితం, ఆ బంగళా, ఆ కారే ఎక్కువనిపిస్తున్నాయన్నమాట.
“నిజం పద్మా! ఒక్క ఐదు నిమిషాలేగా”
“అయితే మీ భవిష్యత్తుకోసం, నేను నాశనం తప్పదన్నమాట”
పద్మజ కళ్ళలో నీరు సుడులు తిరిగింది.
“దీనిలో నాశనం ఏముంది? పైపెచ్చు మన భవిష్యత్తు…”
“మనకా భవిష్యత్తు వద్దు”
“మనకోసం కాదు”
“మరి…”
“మనకు పుట్టబోయే పిల్లలకోసం… వారి భవిష్యత్తు కోసం…”
“మనకసలు పిల్లలే వద్దు”
తన శీలంకోసం, స్త్రీత్వపు పరిపూర్ణ పరిపక్వదశను, మాతృత్వాన్నీ త్యాగం చేస్తోంది పద్మజ.
“నో… నో… మొండిగా మాట్లాడకు, పిల్లలు లేకపోతే అసలు జీవితంలో మాధుర్యం ఏముంటుంది?”
“అయితే తప్పదన్నమాట…” పద్మజ కంఠంలో గంభీరత ధ్వనించింది.
“ఆలోచించు…”
“మీ ఇష్టం…” అంది కళ్ళు మూసుకుంటూ.
“థాంక్యూ… థాంక్యూ వెరీమచ్…”
రామారావు ఆనందంతో పద్మజ మీద వాలి ఆమె పెదిమల మీద ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.
“పెళ్ళాం పరాయివాడు పక్కలో పడుకుంటాననేసరికి ఎంత ఆనందం పొందుతున్నాడో పిచ్చి మానవుడు…” అనుకుంది పద్మజ.
కళ్ళు మూసుకునే ఆలోచిస్తూంది పద్మజ.
రామారావు తనకోసం ఒకప్పుడు తనకొచ్చిన ఓ మంచి అవకాశాన్ని వదులుకున్నాడు. ఆ రోజు తన కోసం ఆ త్యాగం చేయకపోతే ఈ రోజు ఆ బ్యాంకులో ఓ పెద్ద ఆఫీసరయ్యేవాడేమో, కానీ తనకోసం ఆ అవకాశాన్ని వదులుకున్నాడు. ఈ రోజు మళ్ళీ ఓ అవకాశం వచ్చింది. ఈ అవకాశం అతనికి దక్కాలంటే తను త్యాగం చేయాలి. ఆ రోజు ఆయన త్యాగం చేసింది కావాలంటే అడిగి పొందగలిగే త్యాగం… కానీ ఈ రోజు తను త్యాగం చేయబోయేది తిరిగి పొందలేనిది. సుబ్బారావుగారి కామజ్వాలకు తను సమిధ కావాలి.
తను పధవిహీన నెనుక ఏదో శాశ్వత అనుభూతి ఇంటుంది. రేపు తనెక్కడైనా తిరిగి కనిపిస్తే, ఈ శరీరాన్ని, ఈ లోపలి భాగాన్ని ఆ నునుపును, ఈ బిగువును తను అనుభవించినదేననే భావం ఆయనలో కలుగుతుంది. ఆ చూపులు తను భరించలేదు. ఆడదాని శీలం విలువ ఈ మగవాళ్ళకు ఎందుకు అర్ధంకాడో అంత తేలికగా చూస్తారో… కానీ… తప్పదు. రామారావుకోసం, వారి భవిష్యత్తుకోసం, వారి సుఖమయ జీవితంకోసం, వారికోసం తను సర్వస్వాన్ని అర్పించగలదు. అర్పించాలి.
“నాకో రూపాయివుంటే ఇవ్వండి” అంది పద్మజ రామారావు ఆఫీసుకి వెళుతుండగా.
“ఏం? దేనికీ…? అన్నాడు పర్సు తీస్తూ.
సాయంత్రం గుదికి వెళ్ళొస్తా…” తల వంచుకుని అంది.
రామారావు నవ్వుకున్నాడు. గుడికి ఎందుకు వెళుతుందో తనకు తెలుసు. ఆత్మస్థైర్యంకోసం. “ఎంత పిరికిది” పద్మజ అనుకున్నాడు చిల్లర తీస్తూ.
రూపాయి చిల్లర లెక్కపెట్టి ఇచ్చాడు. పర్సులోకి చూశాదు. ఇంకా ముప్పై పైసలున్నాయి.
“ఈ అవకాశాన్నదుకుంటే ఈ చిల్లర బాధ ఉండదు” అనుకున్నాడు.
“ఈ రోజే రమ్మంటా” మెల్లిగా అన్నాడు.
“ఊ…”
రామారావు మెట్లు దిగి వెళ్ళిపోయాడు.
వెనుకనుంచి చూస్తూ వుండిపోయింది పద్మజ. ఎందుకో రామారావుకు తను దూరమైపోతున్నట్లనిపించింది పద్మజకు.
రామారావు కనుచూపుమేర దాటిపోయేవరకూ చూసి లోపలకు వచ్చేసింది.
“లోపలకి వెళ్ళండి…” అన్నాడు రామారావు మెట్ల క్రిందే నిలబడిపోయి, సుబ్బారావు మెట్లెక్కారు.
“తలుపుకు కుడిచేతి ప్రక్కగోడకు స్విచ్ ఉంది వేసుకోండి”
“అలాగే…”
సుబ్బారావు తలుపులు తెరిచాడు.
రామారావు పార్క్ వైపు వెళ్ళిపోయాడు త్వరత్వరగా.
స్విచ్ వేశారు సుబ్బారావు. లైట్ వెలగలేదు.
“ఏమిటిది?” అనుకుని బయటకు చూశాడు.
టౌనంతా చీకటి ముసుగులో నిద్రపోతూంది.
“ఓ… టౌనంతా ఫయిలయిందే…” అనుకున్నాడు చీకట్లోకి కళ్ళు చికిలించుకొని చూస్తూ.
కొంచెం సేపటికి కళ్ళు చీకటికి అలవాటుపడ్డాయి.
గదిలో ఒక పక్కగా మంచం… మంచం మీద పడుకునివున్న పద్మజ కనిపించింది లీలగా. మెల్లగా తడుముకుంటూ వెళ్ళాడు మంచం దగ్గరకు.
ప్రక్కలో సర్ధుకుని కూర్చున్నాడు.
“పద్మజా…” అన్నాడు తొడల మీద చేయి వేస్తూ.
పద్మజ పలుకలేదు.
సుబ్బారాఫు చేతికి చీర అడుగునుండి తొడల నునుపు తగులుతోంది.
ఒళ్ళు వేడెక్కి, నరాలు పురులు విప్పుకుని సిల్కు పంచెను చీల్చుకు వస్తున్నాయి. ఊపిరి బిగించి చీరను మెల్లిగా పైకి జరుపుతున్నాడు.
పద్మజ అడ్డు చెప్పలేదు.
చీరను, లంగాతోపాటూ పొత్తికడుపుపైకి తోసేశాడు.
తను రాసుకొచ్చిన సెంటు వాసనలు తనకే కైపునెక్కిస్తున్నాయి. మెల్లగా చేతులతో పాదాల దగ్గర్నుంచి పైకంటూ నిమురుతున్నాడు. నున్నగా గాజులా తగులుతోంది పద్మజ వంటి నునుపు. తొడలు నున్నటి పాలరాతి స్థంభాల్లా ఉన్నాయి.
రెండు తొడలనూ చేతులతో నిమురుతూ, నొక్కుతున్నాడు. పిచ్చిగా “పద్మజా” అన్నాడు.
పద్మజ మాట్లాడలేదు.
“సిగ్గా”
జవాబు చెప్పలేదు.
సుబ్బారావు చేతులు తొడల మధ్యకు జరిగాయి. తొడల మధ్య గుబురు మెత్తగా తగిలింది. సుబ్బారావులో రక్తం మరిగి వేడి సెగలు కక్కింది. వంగి ఆ గుబురును ముద్దు పెట్టుకున్నాడు. పెదిమలతో సున్నితంగా లాగుతున్నాడు సిల్కుదారాల్లా ఉన్నాయి. సుబ్బారావులో నరాలు చిట్లిపోతున్నాయి. పద్మజ కదలలేదు. తొడలు మూయలేదు. సుబ్బారావులో రక్తనాళాలు తెగిపోతున్నాయి. ఒక్క ఉదుటున పంచె లాగి, విసిరేసి పద్మజ మీద పడ్డాడు బరువుగా. పద్మజ కాళ్ళను వెడల్పు చేసి ముందుకు దూసుకుపోయాడు. పద్మజ మెత్తగా గట్టిగా తగుల్తోంది సుబ్బారావు శరీరానికి. పిచ్చిగా కుమ్ముతున్నాడు. తన బలమంతా చూపిస్తున్నాడు. పద్మజ నలిగిపోతూంది సుబ్బారావు క్రింద…
కరెంటు వచ్చినట్టుంది, హఠాత్తుగా లైట్ వెలిగింది గదిలో. కళ్ళు ఒక్కసారిగా జిగేల్ మన్నాయి. ఊగిపోతున్న సుబ్బారావు ఉలిక్కిపడ్డాడు. తమాయించుకొని పద్మజ వంక చూశాడు.
అమాయకంగా నిద్రపోతున్నట్టుంది. మొహంలో ఏ భావమూ లేదు. కోలమొహం, కలువరేకుల్లాంటి కనురెప్పలు అందంగా మూసుకుని ఉన్నాయి. అప్పుడే విచ్చుకుంటున్న కలువ మొగ్గలా ఉన్న ఆ అందమైన మొహాన్ని చూడగానే సుబ్బారావు తన్మయుడైపోయాడు.
“మార్వలెస్ స్టన్నింగ్ బ్యూటీ” అన్నాడు.
“పద్మజా…”
పద్మజ పలుకలేదు. కళ్ళు విప్పలేదు. గులాబీ రేకులవంటి ఆ లేత పెదిమలు తెరుచుకోలేదు.
“పద్మా…”
పద్మగారి సమాధానంగా కిటికీలోనుంచి వచ్చిన గాలికి పద్మజ తలదగ్గర ఉన్న “గార్డినాల్” సీసా క్రింద ఉన్న కాగితం రెపరెపలాదింది.
పైన పడుకునే ఆ కాగితాన్ని అందుకున్నాడు సుబ్బారావు.
సుబ్బారావుగారికి,
నేను ఏ వెస్ట్రన్ కంట్రీలోనో పుట్టివుంటే మీరు కోరిన కోరికకు సంతోషంతో ఒప్పుకునేదాన్ని… కానీ పరుల కంటబడితేనే సిగ్గుతో ముడుచుకుపోయే భారతదేశంలో పుట్టిన ఆడదాన్ని…
భర్తను దైవసమానంగా పూజించే హిందూ రక్తం ప్రవహిస్తున్న హైందవ స్త్రీని నేను…
మనసులోకి పరుల తలపు వస్తేనే పాపమనీ, శీలమే స్త్రీకి పరమ పవిత్రమైనదనీ, పరస్పర్శతోనే స్త్రీ పతితగా మారుతుందనీ, ఉగ్గుపాలతోనే జీర్ణం చేసుకున్న ఆర్య సంస్క్రుతికి చెందినదాన్ని… పతిలేనిదే జీవితమే లేదని సహగమనం చేయగలిగే భారత స్త్రీ రక్తపు జాడలు ఇంకా నాలో మిగిలిఉన్నాయి.
వాసన చూసిన పువ్వును భగవంతునికర్పించకూడదనే హిందూ సాంప్రదాయంలో పుట్టినదానిని, కనుకనే మీరు ముట్టుకున్న ఈ శరీరాన్ని తిరిగి మావారి కర్పించలేను…
కనుకనే…
మీ కోర్కె తీర్చలేక, మావారి భవిష్యత్తును పాడుచేయలేక… నేను ఈ లోకమ్నుంచే తప్పుకుంటున్నాను.
మీరు కోరింది నా శరీరాన్ని మాత్రమే… నాలో ప్రాణం లేకపోయినా, మీరు కోరిన శరీరం మాత్రం ఈ మంచం మీదే ఉంటుంది. మీరు దానిని తృప్తిదీరా అనుభవించండి. అనుభవించి మావారి భవిష్యత్తుకు పునాది వేయండి. నేను కోరేది అదే. వారికి నేను పోతే ఇంకో భార్య వస్తుంది. కానీ… ఈ అవకాశం పోతే మళ్ళీ రాడు. అందుచేతనే… మీకు కావల్సింది తీసుకొని… మావారికి… ఈ… సహాయం… చే..యం..డి.
పద్మజ…
నిర్మలంగా, ప్రశాంతంగా, నిద్రపోతున్నట్టున్న పద్మజ అమాయకమైన మొహం చూసి భయంతో వణికిపోయాడు సుబ్బారావు.
— సమాప్తం —