రావే లంజ నువ్వు ఇద్దరి పిల్లల తల్లి

నడుస్తున్న అన్న మాటే కాని నా నడక నా అధినం లో లేదు, తన నడుముకి నా కళ్ళతో తాడు కట్టి లాగుతున్నట్లు తన వెనకే వెళ్తున్న.అలా వెళ్తున్న నేను తను ఆగగానే తన వెనకే ఒక అడుగు దూరం లో ఆగ..
వెనకకి తిరిగిన తను నన్ను చూస్తూ..
“ఇదిగో అండి కార్ కీ “అంటూ నవ్వుతు కార్ కీ ని నా చేతికి ఇత్చింది.
ఆ నవ్వు నత్చని మనిషి ఉంటాడా అసలు ?
అందమైన పళ్ల వరస , వాటి తెల్లదనాన్ని ఇంకా చూపిస్తూ యెర్రని పెదాలు, గాలికి ముందుకు వచ్చి పడిన తన జుట్టు..
తన యెర్రని పెదాలు, వేద పెదవులు కన్నా కొంచం బొద్దు గా ఉన్నాయి.
“వికాస్ మగతనానికి వీటి మధ్య ప్రవేశం ఉందొ లేదో ? ఉంటె ? అబ్బహ్హ్ ఎంత అదృష్టం..”
“తన జుత్తు లోకి దూర్చిన చేయీతో దురుసుగా తన మొఖాన్ని దగ్గరకి లాగి, స్స్స్స్స్స్ అని తను నొప్పితో అన్నప్పుడు తనకి నిశబ్ద్దాన్ని నేర్పించేలా నా దాని చివరని.”
ధమయంతి : రాజీవ్ రెడ్డి గారు ఈ లోకం లోనే ఉన్నారా ?
రాజీవ్ రెడ్డి : ఆ సారీ అండి ఏదో ఆలోచనలో పడిపోయాను.
ధమయంతి : కార్ నడుపుతూ ఉన్నప్పుడు పడకండే.. హహ..
నేను నవ్వుతు డ్రైవెర్ వేపుగా , తను పాసింజెర్ వైపుగా ఎక్కాం కార్ లోకి..
వాళ్ళ కార్ కొత్త మోడల్ లా ఉంది, లోపలకి ఎక్కుతూనే లెథర్ సీట్ల వాసన ముక్కుకి తగిలింది.
ధమయంతి : ఇంతకీ మీరు ఏ హోటల్ లో దిగారు ? ముందు అక్కడకి వెళ్లి మీ సామాన్లు తెచ్చుకుందాం.
రాజీవ్ రెడ్డి : అది హోటల్ కాదు అండి , ఒక లాడ్జి. స్టేషన్ కి దగ్గర లో ఉంటె అక్కడే దిగా.
ధమయంతి : సరే స్టేషన్ కి జీపిఎస్పెడతాను అండి, అక్కడ నుంచి మీరు వెళ్ళగలరు కదా ?
రాజీవ్ రెడ్డి : హ వెళ్ళగలను అండి.
ధమయంతి : సరే
జీపిఎస్ లో అడ్రస్ పెట్టింది ధమయంతి. అలా సెట్ చేసిన జీపిఎస్ ని కార్ అద్దానికి పెట్టడానికి ముందుకు వంగింది కొంచం.
సాయంత్రం చీకటిని పోగట్టడానికి అప్పుడే వేసిన లైట్ల వెలుగు తన పల్చని జాకెట్టు మీద పడి, నా కళ్ళకి తన బ్రా దర్శనం ఇత్చింది.
తన నడుముని కప్పుతూ తన పైట ని లాక్కున్న , నన్ను ఉడికిస్తున్నట్లు తెల్లని చందమామ లా తన నడుము చిన్నగా నాతొ దాగుడు మూతలు ఆడుతోంది.
అంతటి అందగత్తెని అలా చుస్తే నీతులు బుతులుగా మారక తప్పుతాయ.
జీపిఎస్ ని ఆన్ చేసి నా వంక చూసింది. తత్తర పడుతూ చూపుని జీపిఎస్ వేపుకి మార్చాను.
తను అలాగే సీట్ బెల్ట్ పెట్టుకుని ఇక పదండి అంది.
సరే అని కార్ స్టార్ట్ చేసి జీపిఎస్ చూపించిన దారిలో వెళ్ళడం మొదలు పెట్టాను,ప్రయాణం మొదలు అయిన కొంచం సమయానికి..
ధమయంతి : రాజీవ్ రెడ్డి గారు , మీరు ఎం అనుకోను అంటే నేను కొంచం సేపు నిద్రపోతా అండి, ఉదయం నుంచి తిరగడం వల్ల అలసి పోయి ఉన్నా కొంచం మగత గా ఉంది. ఎలాగో గంట పైన ప్రయాణం కదా ప్లీజ్.
రాజీవ్ రెడ్డి : (అంత అందగత్తె నోటిలోంచి ప్లీజ్ అన్న మాట వస్తే యుద్దాలే జరుగుతాయి, నేనో లెక్క ?) అయ్యో పడుకోండి , హోటల్ కి వెళ్ళాక నేను లేపుతా..
ధమయంతి : థాంక్స్ అండి.
అలా నవ్వుతు నాతొ చెప్పి, తన అందమైన కళ్ళను మూసుకుంది ధమయంతి.
అప్పటికే ట్రాఫిక్ ఎక్కువ ఉండటం వళ్ళ నా దృష్టి అంతా రోడ్ మీద ఉంచా.
కొంచం దూరం వెళ్ళాక బయట ట్రాఫిక్ జోరు తగ్గటం తో మనసు లో కోరికల జోరు పెరిగింది.
మనసు మంచి ఆలోచనలకి మెత్తగా ఉన్నా, పాడు ఆలోచనలకి మంచి స్పీడ్ గా ఉంటుంది.
కొంచం కొంచం గా కార్ వేగాన్ని తగ్గించి ఓర కంటగా తనని చూసా.
విండో నుంచి వస్తున్న చల్ల గాలికి ఎగురుతున్నాయి తన వెంట్రుకలు.
అప్పుడప్పుడు బుగ్గల్ని ముద్దాడితే అప్పుడప్పుడు తన పెదవులని..
కొన్ని నుదురుకి అంటుకుంటే కొన్ని తన మెడకి.
తనని అలా చూస్తున్న ఒక్కో క్షణం నాలోని చెడు ఆలోచనలకి ఒక్కో ఉపిరి లా ఉంది..
కానీ నా కళ్ళు వెతుకుతున్నవి తన పెదవులని కాదు, ఇంక ఆలస్యం చేయకుండా చూపులని తన ఎత్తుల వైపుకు మార్చాను..
తన ఉపిరి కి నాట్యం చేస్తున్నట్లు ఉన్నాయి తన ఎత్తులు.
పైన సగాన్ని పైట దాచేస్తే కింద సగాన్ని సీట్ బెల్ట్ కప్పేసింది.. అయినా వాటి పొంగు కనిపిస్తూనే ఉంది..
“ఎత్తుకు తగ్గట్లు మెత్తగా ఉంటాయ ? వికాస్ ని అడిగితె పోయే ? ఛి వాడిని అడగడం ఎందుకు నువ్వే నొక్కి చూడు ?” నా మనసు అడుగుతున్న ప్రశ్న,
“నీకెందుకు శ్రమ నేను ఉన్నా ” సమాధానం గా నా మొడ్డ.
“కామమ లేక స్నేహమా ? “నాలో నాకే యుద్ధం జరుగుతున్నాది, నా బాధ చూడలేక అనుకుంటా దేవుడు త్వరగానే హోటల్ దగ్గరకి తీసుకువచ్చాడు..
హోటల్ దగ్గర బ్రేక్ వేయగానే కళ్ళు తెరిచింది ధమయంతి, నన్నే చూస్తూ..
ధమయంతి : వచ్చేసామా రాజీవ్ రెడ్డి గారు ?
రాజీవ్ రెడ్డి : అవును అండి, మీరు ఇక్కడే ఉండండి నేను నా సామాన్లతో వస్తా.
ధమయంతి : సరే అండి.
కార్ లోంచి బయటకి వచ్చిన నేను ముందుగా నా ప్యాంటు ని సర్దుకుని లాడ్జి వేపు అడుగులు వేసాను. ఈ ప్రసాదు గాడికి ఎం చెప్పాలో అనుకుంటూ మా రూం కి వెళ్లి తలుపు తీశాను.
ప్రసాద్ కనిపించలేదు, ప్రసాదే కాదు నా బట్టల బాగ్ కూడా లేదు. ఎం జరిగిందో అర్థం అవుతున్న నా మనసు ఒక్కసారి కనుక్కోమని బలవంతం పెడుతోంది.
కిందకి వెళ్లి రిసెప్షన్ లో అడిగిన నాకు , ప్రసాద్ సాయంత్రమే వెళ్ళిపోయాడు అని తెల్సింది.
అంటే ఈ ప్రసాదు గాడు నా బాగ్ పట్టుకుని పారిపోయాడు అన్నమాట, చూడడానికి మాములుగా ఉన్నా వాడు ఒక దొంగ.
బాగ్ లో నా బట్టలు ,కంపెనీ కి చూపించాల్సిన నా ప్రమోషన లెటర్ పెట్టా అని గుర్తు వచ్చింది,లక్కి గా ఫోన్, పరసు నా దగ్గరే ఉన్నాయి.
డీలా మొఖం తో వచ్చిన నన్ను చూసి ఎం అయ్యింది అని అడిగింది ధమయంతి.
జరిగిన కథని తనకి చెప్పిన తర్వాత , నా పెట్టె లో అంత పెద్ద వస్తువులు లేవు కనుక పోలీస్ కంప్లైంట్ ఇవ్వాలి అన్న ఆలోచన మానుకున్నాం.
మా మేనేజర్ గారు సంతకం పెట్టిన ప్రమోషన లెటర్ లేకుండా నాకు ట్రైనింగ్ ఇవ్వరు అని తెలుసు కనుక ఆయనకి కాల్ చేశాను.
ఆయిన వేరే ఊరు వెళ్లారు అని, నెల వరుకు రారు అని చెప్పింది వాళ్ళ శ్రీమతి అది విన్న నాకు కాలు చేయి ఆడలేదు.
ఇంక తీరుగు ప్రయాణం చేద్దామ అన్న ఆలోచనలో ఉన్న నేను “హలో పిన్ని ” అని వినిపించిన ధమయంతి మాటలకి తన వేపు చూసా..
“బాగున్నా పిన్ని నువ్వు ఎలా ఉన్నావ్ ?” “ఆ బాబాయి కోసం చేసా” “అవునా ఎప్పుడు వస్తాడు ? ఎల్లుండా ? సరే అయితే మళ్ళి చేస్తా ” అని ఫోన్ పెట్టింది ధమయంతి.
తననే బిత్తర పోయి చూస్తున్న నను చూసి నవ్వి..
ధమయంతి : మీరే చెప్పారు కద మా బాబాయి మీ అందరికి మేనేజర్ అని , ఎల్లుండి ఆయన వచ్చాక మాట్లాడి ఎం ట్రైనింగ్ లేకుండా మీకు పోస్ట్ వేయించే బాద్యత నాది .. సరేనా ..
నాకు ఎం అనాలో తెలియలేదు, తన మీద అప్పటి వరుకు ఉన్న గౌరవమ్ అభిమానం గా మారింది.
అంత మంచి మనిషి గురించా ఇంత సేపు చెండాలంగా ఆలోచించాను, ఛి నా మీద నాకే సిగ్గు వేసింది.
ఇంకేమి మాట్లాడకుండా అలాగే కార్ లో కుర్చుని వాళ్ళ ఇంటికి తను చూపించిన దారి లో వెళ్ళాను.
వాళ్ళ ఇంటి లోపలకి వచ్చిన నన్ను చాల ఆప్యాయంగా పలకరించారు వికాస్ వాళ్ళ అమ్మ గారు.
వాళ్ళు నా మీద చూపిస్తున్న అభిమానానికి ఒక పక్క ఆనందం గా ఉన్నాఇంకో పక్క సిగ్గు గా ఉంది.
రాత్రి బోజనాల తర్వాత పిల్లల గది నాకు ఇత్చి, పిల్లలని తనతో పాటు మెడ మీద వాళ్ళ గదిలోకి తీసుకు వెళ్ళింది ధమయంతి.
వేసుకోవడానికి వికాస్ లుంగీ ఇట్చారు వాళ్ళ అమ్మగారు, స్నానం చేసి వచ్చి మంచం మీద పడుకుని జరిగిన రోజు కోసం ఆలోచిస్తూ వేద కి ఫోన్ చేసాను.
వేద లేకుండా ఇలా ఒంటరిగా రాత్రి గడిపి సంవత్సరాలు అయ్యింది, అక్కడ తన పరిస్తితి ఏమిటో ?