ప్రశాంతి కుర్చీలోంచి లేచింది. నేనిక చూడలేదటు. మెల్లగా తలుపు దగ్గర కెళ్ళింది. తలుపు దగ్గరగా వేసి వెనక్కొచ్చి నా ప్రక్కన కూర్చుంది. ఆమె అధరాల మీద చిందులేస్తున్న దరహాసం నన్ను వెక్కిరించింది. లేచి కూర్చోబోయాను. నా ఛాతీమీద చెయ్యి వేసి నొక్కిపెడుతూ తల అడ్డంగా వూపింది లేవొద్దన్నట్టుగా.
ఆమె ప్రవర్తన నా కర్ధం కాలేదు. అయోమయంగా చూస్తూ ‘ఏమిటిది’ పిచ్చివాడిగా అడిగాను.
“నువ్వు ఉత్త పిరికి సన్నాసివి- అవునా?” నా పార్శ్వాలకు ఎత్తుగా మెత్తగా ఒత్తుకుంటోన్న ఆమె పాలిండ్ల స్పర్శకి కలుగుతోన్న పులకింతని దాచుకోడానికి ప్రయత్నిస్తూ అడిగాను.
“నీ-కెందుకలా అనిపించింది?”
“నా విషయంలో- నీకు నా మీద కూడ మనసు వుంది, కాని ఒప్పుకోడానికి జంకుతున్నావ్, నిజం చెప్పు.”
ఇక అంతవరకూ వచ్చాక నిజం చెప్పకుండా ఎలా వుండగల్నూ? “నువ్వన్నది నిజమే. కానీ, మీ యింట్లో అప్పనంగా వుంటూ నీమీద మనసు పడడం నా తాహతుకు మించిన ఆశ. రకరకాల దుస్తుల్లో రంగు రంగులుగా కనిపిస్తున్న నీ అందాన్ని వొంపుసొంపుల్నీ రోజూ వివిధ కోణాల్లో చూడగలగలడమే ఓ అదృష్టం. నాకా తృప్తి చాలు. దురాశ దుఃఖానికి చేటు…” అన్నాను దోరగా నవ్వుతూ.
“కరెక్టే గురూ! కానీ – అది శృతి మించి రాగానపడి పెళ్ళీ గిళ్ళీ అన్న ప్రేలాపనలు మొదలయినప్పుడు అనుకోవల్సిన డైలాగులు. మనం అంత దూరం పోవద్దు. అవకాశమున్నంత వరకూ అవసరం గడుపుకొని ఆగిపోదాం. కోరికలు తీర్చుకోడానికి తసహతులు అడ్డు రావు. మాట వరసకి మా అమ్మ సంగతి చూడు. మా యింటి నమ్మినబంటు రంగన్న గాడు ప్రక్కన లేకపోతే ఆమెకో క్షణం కూడ తోచదు. కావాలంటే వెళ్ళి చూడు. వాడిప్పుడు పనిలో వుంటాడనే నేనీ వేళప్పుడిలా వచ్చేస్తుంటాను” గడుసుగా నవ్వింది ప్రశాంతి.
రంగన్నకి ముప్పయ్ సంవత్సరాలుంటాయ్. చిన్న సైజు పహిల్వాన్ లా వుంటాడు. నలభయ్యవ వడిలో పడిపోతున్న మాధురీదేవిగారు ఆ పనివాడితో వేయించుకొంటున్నారంటే ఓ పట్టాన నమ్మకం చిక్కటం లేదు నాకు. కానీ, తన తల్లి గురించి ప్రశాంతి అలాంటి అబద్ధం చెప్పవలసిన అవసరమేముందీ?
“మరి- నీ బోయ్ ఫ్రెండ్ సతీష్ సంగతి?” సందేహంగా నసిగాను.
“సేమ్ యాజ్ అబౌ! రంగన్న చేత చేయించుకొంటున్నంత మాత్రంలో అమ్మ మా నాన్నని కాదనడం లేదు కదా! సతీష్ బోయ్ ఫ్రెండయితే నువ్వు లవర్ దట్సాల్!” విషయాన్ని సింపుల్ గా కొట్టిపారేసి నిటారుగా కూర్చుంటూ బనీను విప్పేసి కుర్చీ మీదకు గిరాటు వేసింది ప్రశాంతి.
అదిరిపోయాను- పంతొమ్మిదేళ్ళ పిల్లల్లో అంత చొరవ నేనూహించలేదు. ముప్పయ్ రెండించుల మెయిడిన్ ఫాం బ్రాసరీలో పట్టీపట్టన్నట్లు పొంగుతోన్న ఆ చనుకట్టు చూస్తూ దిగ్గున లేచి కూర్చున్నాను. చేతులు వెనక్కి పెట్టుకొని బ్రాసరీ హుక్ సడలించింది తను. క్షణకాలం గుండె ఆగి మళ్ళీ కొట్టుకోవడం మొదలెట్టింది. సగం కాల్చిన సిగరెట్ ని ఓ మూలకి విసిరేసి తన చను గుబ్బలవంక గుడ్లప్పగించి చూస్తూ వుండిపోయాను. బత్తాయి పళ్ళు సైజులో పసిడి చెంబుల్లా మెరిసిపోతున్న వాటిమధ్య అందమైన మచ్చల్లోంచి కంది గింజంత ప్రమాణంలో అవుపిస్తున్న బొటిమలు మరీ ముద్దుగా వున్నాయ్.
దోరగా నవ్వుతో దగ్గరగా జరిగింది ప్రశాంతి.
నా నిగ్రహం మంచులా కరిగిపోయింది. ముందు ఏ అనుభవమూ లేదు నాకు. బొమ్మల్లో తప్ప ఆడదాన్నెప్పుడూ అలా నగ్నంగా చూడలేదు. ఈ ఇరవై రెండేళ్ళ జీవితంలోనూ యిదే మొట్టమొదటి అనుభూతి. అందుకే- మరింక ఆగలేకపోయాను.
రెండింటి మీదా రెండు చేతులు వేసి మృదువుగా తడిమాను. వెన్నముద్దలంత సౌకుమార్యంగా వున్నాయ్. గోరు తగిలితే కందిపోతాయన్నంత కోమలమైన రొమ్ములని మునివేళ్ళు చాపి పరిధులు కొలిచాను. ఓ రవ్వ తక్కువగా అరచేతులకీ సరిపడేటంతున్నాయ్. అలా వాటిని నిమురుతూ తన మొహంలోకి చూశాను.
మొట్టమొదటిసారి ప్రశాంతి కళ్ళలో సిగ్గు రేఖలు కన్పించాయి. చెక్కిళ్ళు కెంపు వర్ణంతో మరింత యింపుగా అవుపించాయ్. ఏదో భయం. ఏదో ఉత్సాహం. ఇదిమిద్దంగా ఇది అని చెప్పలేని తొందర – నన్ను ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసేస్తున్నయ్. మెల్లగా వంగి తన చెక్కిలిని ‘చుష్’మని చుంబించాను అంతే.
రెండు చేతులతో నన్ను లతలా చుట్టేసుకుంది ప్రశాంతి.
ఆ మరుక్షణం నేను తనని వాటేసుకున్నాను. (ఇంకా ఉంది)
Keep visiting moredesi.com daily for updates, Follow our Twitter page, Join us on Telegram and Subscribe to our Email Updates.